WskazaniaPadaczka. Dorośli i młodzież w wieku 13 lat i powyżej: leczenie skojarzone lub w monoterapii napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych. Napady związane z zespołem Lennox-Gastaut. Lek jest stosowany w leczeniu skojarzonym, jednak może zostać zastosowana jako 1-szy lek przeciwpadaczkowy włączany do leczenia zespołu Lennox-Gastaut. Dzieci i młodzież w wieku 2-12 lat: leczenie skojarzone napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych oraz napadów związanych z zespołem Lennox-Gastaut. Monoterapia w typowych napadach nieświadomości. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Dorośli w wieku 18 lat i powyżej: zapobieganie epizodom depresji u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, u których występują głównie epizody depresji. Lek nie jest wskazany w doraźnym leczeniu epizodów manii ani depresji.DawkowaniePonowne rozpoczynanie leczenia. W przypadku ponownego rozpoczynania leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali stosowanie lamotryginy z jakiejkolwiek przyczyny, należy ocenić potrzebę stopniowego zwiększania dawki do dawki podtrzymującej, ponieważ ryzyko wystąpienia ciężkiej wysypki związane jest ze stosowaniem dużych dawek początkowych i zbyt szybkim w stosunku do zalecanego schematu, zwiększaniem dawek produktu leczniczego w okresie wprowadzania. Im dłuższa przerwa od ostatniej dawki, tym większą uwagę należy zwrócić na stopniowe zwiększanie dawki do dawki podtrzymującej. Jeśli czas od przerwania stosowania lamotryginy jest dłuższy niż pięciokrotny T0,5 leku, należy zastosować właściwy schemat zwiększania dawki produktu leczniczego do dawki podtrzymującej. Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia produktem leczniczym u pacjentów, którzy wcześniej przerwali leczenie z powodu wystąpienia wysypki, chyba że potencjalne korzyści przeważają wyraźnie nad ryzykiem związanym ze stosowaniem leku. Padaczka. Zalecany schemat zwiększania dawek oraz dawki podtrzymujące u dorosłych i młodzieży w wieku 13 lat i powyżej oraz u dzieci i młodzieży w wieku 2-12 lat przedstawiono poniżej. Z uwagi na ryzyko wystąpienia wysypki, nie należy przekraczać zalecanych dawek lamotryginy: początkowej i podczas zwiększania dawki. W razie odstawienia jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych lub dołączenia do schematu leczenia zawierającego lamotryginę leków przeciwpadaczkowych lub innych, należy rozważyć wpływ, jaki może to mieć na farmakokinetykę lamotryginy. Dorośli i młodzież w wieku 13 lat i powyżej - zalecany schemat dawkowania w leczeniu padaczki. Monoterapia. Tyg. 1 + 2: 25 mg/dobę (raz/dobę); tyg. 3 + 4: 50 mg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 50-100 mg co 1 do 2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. U niektórych pacjentów wymagane było zastosowanie dawki 500 mg/dobę w celu uzyskania pożądanej odpowiedzi na leczenie. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy). Ten schemat dawkowania powinien być zachowany w leczeniu skojarzonym z walproinianem bez względu na inne stosowane jednocześnie leki. Tyg. 1 + 2: 12,5 mg/dobę (podawane jako 25 mg co drugi dzień), tyg. 3 + 4: 25 mg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 25-50 mg co 1 do 2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy. Ten schemat dawkowania należy stosować w leczeniu skojarzonym bez walproinianu, ale z: fenytoiną karbamazepiną fenobarbitalem prymidonem ryfampicyną lopinawirem/ rytonawirem. Tyg. 1 + 2: 50 mg/dobę (raz na dobę); tyg. 3 + 4: 100 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 200-400 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą, można zwiększać dawkę o maks. 100 mg co 1 do 2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. U niektórych pacjentów wymagane było zastosowanie dawki 700 mg/dobę w celu uzyskania pożądanej odpowiedzi na leczenie. Leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy. Ten schemat dawkowania należy zastosować w leczeniu skojarzonym z innymi lekami, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy. Tyg. 1 + 2: 25 mg/dobę (raz/dobę); tyg. 3 + 4: 50 mg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą, można zwiększać dawkę o maks. 50-100 mg co 1 do 2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, należy zastosować schemat leczenia taki, jak dla lamotryginy w leczeniu skojarzonym z walproinianem. Dzieci i młodzież w wieku 2-12 lat - zalecany schemat dawkowania w leczeniu padaczki (całkowita dawka dobowa w mg/kg mc./dobę). Monoterapia w leczeniu typowych napadów nieświadomości. Tyg. 1 + 2: 0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); tyg. 3 + 4: 0,6 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 1-15 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 0,6 mg/kg/dobę co 1 do 2 tyg., aż do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie; maks. dawka podtrzymująca wynosi 200 mg/dobę. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy). Ten schemat dawkowania powinien być zachowany w leczeniu skojarzonym z walproinianem bez względu na inne stosowane jednocześnie leki. Tyg. 1 + 2: 0,15 mg/kg/dobę (raz/dobę); tyg. 3 + 4: 0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 1-5 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 0,3 mg/kg/dobę co 1 do 2 tyg., aż do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie; z maks. dawką podtrzymującą 200 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i induktorami glukuronidacji lamotryginy. Ten schemat dawkowania należy stosować w leczeniu skojarzonym bez walproinianu, ale z: fenytoiną karbamazepiną fenobarbitalem prymidonem ryfampicyną lopinawirem/rytonawirem. Tyg. 1 + 2: 0,6 mg/kg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); tyg. 3 + 4: 1,2 mg/kg/dobę (w dwóch dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 5-15 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 1,2 mg/kg/dobę co 1 do 2 tyg., aż do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie,z maks. dawką podtrzymującą 400 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy. Ten schemat dawkowania należy zastosować w leczeniu skojarzonym z innymi lekami, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy. Tyg. 1 + 2: 0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); tyg. 3 + 4: 0,6 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 1-10 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą, można zwiększać dawkę o maks. 0,6 mg/kg/dobę co 1 do 2 tyg., aż do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie, z maks. dawką podtrzymującą 200 mg/dobę. U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, należy zastosować schemat leczenia taki, jak dla lamotryginy w leczeni skojarzonym z walproinianem. Aby zapewnić podawanie właściwej dawki terapeutycznej należy monitorować mc. dziecka, a w razie jej zmiany należy odpowiednio dostosować dawkę. U pacjentów w wieku 2-6 lat prawdopodobnie wymagane będzie zastosowanie dawek podtrzymujących z górnego zakresu zalecanego przedziału dawkowania. W przypadku osiągnięcia kontroli objawów padaczki w leczeniu skojarzonym, można odstawić jednocześnie stosowane inne leki przeciwpadaczkowe i kontynuować leczenie produktem leczniczym w monoterapii. Dzieci w wieku poniżej 2 lat. Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania lamotryginy w terapii skojarzonej napadów częściowych u dzieci w wieku od 1 m-ca do 2 lat są ograniczone. Brak danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 1 m-ca. Z tego względu produkt leczniczy nie jest zalecany u dzieci w wieku poniżej 2 lat. Jeżeli, opierając się na potrzebie klinicznej, decyzja o leczeniu zostanie jednak podjęta. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Zalecany schemat zwiększania dawek oraz dawki podtrzymujące u dorosłych w wieku 18 lat i powyżej przedstawione są poniżej. Przejściowy schemat uwzględnia etap zwiększania dawek lamotryginy, aż do uzyskania stabilizującej dawki podtrzymującej w ciągu 6 tyg., po czym można odstawić inne leki psychotropowe lub przeciwpadaczkowe, jeżeli jest to klinicznie uzasadnione. Dane dotyczące dostosowania dawki po dołączeniu do terapii innego leku psychotropowego lub przeciwpadaczkowego są również przedstawione poniżej. Z uwagi na ryzyko wystąpienia wysypki nie należy przekraczać zalecanych dawek lamotryginy: początkowej i podczas zwiększania dawek. Dorośli w wieku 18 lat i powyżej - zalecany schemat zwiększania dawki lamotryginy w celu osiągnięcia całkowitej podtrzymującej stabilizację dawki dobowej w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Lamotrygina stosowana w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy. Ten schemat dawkowania należy zastosować w leczeniu skojarzonym z innymi lekami, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy. Tyg.1 + 2: 25 mg/dobę (raz/dobę); tyg. 3 +4: 50 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); tyg. 5: 100 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (tydz. 6): 200 mg/dobę - zwykle stosowana dawka docelowa zapewniająca optymalną odpowiedź kliniczną (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Dawki w zakresie 100-400 mg/dobę stosowano w badaniach klinicznych. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy). Ten schemat dawkowania powinien być zachowany w leczeniu skojarzonym z walproinianem bez względu na inne stosowane jednocześnie leki. Tyg. 1 + 2: 12,5 mg/dobę (podawane jako 25 mg co drugi dzień); tyg. 3 + 4: 25 mg/dobę (raz/dobę); tyg. 5: 50 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (tydz. 6): 100 mg/dobę - zwykle stosowana dawka docelowa zapewniająca optymalną odpowiedź kliniczną (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). W zależności od odpowiedzi klinicznej można zastosować maks. dawkę 200 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy. Ten schemat dawkowania należy stosować w leczeniu skojarzonym bez walproinianu, ale z: fenytoiną karbamazepiną fenobarbitalem prymidonem ryfampicyną lopinawirem/ rytonawirem. Tyg. 1 + 2: 50 mg/dobę (raz/dobę); tyg. 3 + 4: 100 mg/dobę (w dwóch dawkach podzielonych); tyg. 5: 200 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (tydz. 6): 300 mg/dobę w tyg. 6, zwiększona do zwykle stosowanej dawki docelowej 400 mg/dobę w tyg. 7, jeśli konieczne do uzyskania optymalnej odpowiedzi klinicznej (w dwóch dawkach podzielonych). U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, należy zastosować schemat leczenia taki, jak dla lamotryginy w leczeniu skojarzonym z walproinianem. Dorośli w wieku 18 lat i powyżej - całkowita dobowa dawka lamotryginy podtrzymująca stabilizację w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, po odstawieniu jednocześnie stosowanych leków - szczegóły dotyczące dawkowania patrz ChPL. Dorośli w wieku 18 lat i powyżej - dostosowanie dawki dobowej lamotryginy po dołączeniu innych produktów leczniczych stosowanych w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Brak doświadczeń klinicznych dotyczących dostosowywania dawki dobowej lamotryginy po dołączeniu innych produktów leczniczych. Jednakże, opierając się na badaniach interakcji z innymi produktami leczniczymi - szczegóły dotyczące dawkowania patrz ChPL. Przerwanie leczenia produktem leczniczym u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi. W badaniach klinicznych po nagłym przerwaniu leczenia lamotryginą nie zwiększała się częstość, nasilenie czy rodzaj działań niepożądanych w porównaniu z placebo. Dlatego u tych pacjentów można przerwać stosowanie produktu leczniczego bez stopniowej redukcji dawki. Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat. Stosowanie produktu leczniczego u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat nie jest zalecane, ponieważ w przeprowadzonym randomizowanym badaniu z odstawieniem leku wykazano brak znamiennej skuteczności oraz zgłoszono zwiększoną liczbę zachowań samobójczych. Kobiety stosujące hormonalne produkty antykoncepcyjne. Stosowanie połączenia etynyloestradiolu/lewonorgestrelu (30 µg/150 µg) powodowało około 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy i przez to zmniejszenie stężenia lamotryginy. Po etapie dostosowania dawki, konieczne może być stosowanie większych (nawet 2 razy) dawek podtrzymujących lamotryginy w celu osiągnięcia maks. reakcji na leczenie. W ciągu tyg., w którym następuje przerwa w stosowaniu hormonalnych środków antykoncepcyjnych, obserwowano 2-krotne zwiększenie stężenia lamotryginy w osoczu. Nie można wykluczyć wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki. Z uwagi na to, jako leczenie pierwszego rzutu należy rozważyć stosowanie antykoncepcji niewymagającej tyg. przerwy w stosowaniu (na przykład hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod antykoncepcji. Rozpoczynanie stosowania hormonalnych produktów antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i nie leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy. Dawka podtrzymująca lamotryginy w większości przypadków będzie wymagać nawet 2-krotnego zwiększenia. Zalecane jest, aby po rozpoczęciu stosowania hormonalnego środka antykoncepcyjnego, dawka lamotryginy została zwiększona o 50-100 mg/dobę co tydzień, w zależności od indywidualnej odpowiedzi klinicznej. Zwiększanie dawek nie powinno wykraczać poza ten zakres, chyba że odpowiedź kliniczna wymaga zastosowania większych dawek. Można rozważyć kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i po rozpoczęciu stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych w celu potwierdzenia utrzymania wyjściowego stężenia lamotryginy. W razie konieczności należy dostosować dawkę. U kobiet stosujących hormonalne środki antykoncepcyjne zgodnie ze schematem, w którym przez tydz. przyjmowany jest produkt leczniczy niezawierający substancji czynnej („tydz. bez tabl. antykoncepcyjnych”), należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy w 3 tyg. stosowania produktu zawierającego substancję czynną, tj. 15-21 dnia cyklu. Z uwagi na to, jako leczenie pierwszego rzutu należy rozważyć stosowanie antykoncepcji niewymagającej tyg. przerwy w stosowaniu (na przykład hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod antykoncepcji. Przerywanie stosowania hormonalnych produktów antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy. Dawka podtrzymująca lamotryginy w większości przypadków będzie wymagać zmniejszenia nawet o 50%. Zalecane jest stopniowe zmniejszanie dawek dobowych lamotryginy o 50-100 mg/dobę co tydz. (nie przekraczając 25% całkowitej dawki stosowanej w ciągu tyg.) w ciągu 3 tyg., chyba że odpowiedź kliniczna wskazuje inaczej. Można rozważyć kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i po przerwaniu stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych w celu potwierdzenia utrzymania wyjściowego stężenia lamotryginy. U kobiet chcących zaprzestać stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych zgodnie ze schematem, w którym przez jeden tydzień przyjmowany jest produkt leczniczy niezawierający substancji czynnej („tydzień bez tabl. antykoncepcyjnych”), należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy podczas 3 tyg. stosowania produktu zawierającego substancję czynną, tj. 15-21 dnia cyklu. W pierwszym tyg. po całkowitym zaprzestaniu stosowania tabl. antykoncepcyjnych nie należy pobierać próbek w celu oceny stężeń lamotryginy. Rozpoczynanie stosowania lamotryginy u pacjentek już przyjmujących hormonalne produkty antykoncepcyjne. Zwiększania dawek należy dokonywać zgodnie z zalecanym schematem dawkowania. Rozpoczynanie i przerywanie stosowania hormonalnych produktów antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy. Dostosowanie zalecanej dawki podtrzymującej lamotryginy może nie być konieczne. Stosowanie z atazanawirem/rytonawirem. W przypadku dołączenia lamotryginy do aktualnie stosowanego leczenia atazanawirem/rytonawirem, dostosowanie schematu dawkowania na etapie zwiększania dawki lamotryginy nie powinno być konieczne. U pacjentów przyjmujących już dawki podtrzymujące lamotryginy i nie stosujących induktorów glukuronidacji, może zaistnieć potrzeba zwiększenia dawki lamotryginy w przypadku dołączenia leczenia atazanawirem/rytonawirem lub jej zmniejszenia w przypadku zakończenia leczenia atazanawirem/rytonawirem. W celu ustalenia, czy konieczne jest dostosowanie dawki lamotryginy, przed i w ciągu 2 tyg. po rozpoczęciu lub zakończeniu leczenia atazanawirem/rytonawirem należy sprawdzić stężenie lamotryginy w osoczu. Stosowanie z lopinawirem/rytonawirem. W przypadku dołączenia lamotryginy do aktualnie stosowanego leczenia lopinawirem/rytonawirem, dostosowanie schematu dawkowania na etapie zwiększania dawki lamotryginy nie powinno być konieczne. U pacjentów przyjmujących już dawki podtrzymujące lamotryginy i niestosujących induktorów glukuronidacji, może zaistnieć potrzeba zwiększenia dawki lamotryginy w przypadku dołączenia leczenia lopinawirem/rytonawirem lub jej zmniejszenia w przypadku zakończenia leczenia lopinawirem/rytonawirem. W celu ustalenia, czy konieczne jest dostosowanie dawki lamotryginy, przed i w ciągu 2 tyg. po rozpoczęciu lub zakończeniu leczenia lopinawirem/rytonawirem należy sprawdzić stężenie lamotryginy w osoczu. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat). Nie ma potrzeby dostosowywania zalecanego schematu dawkowania. Farmakokinetyka lamotryginy u pacjentów w podeszłym wieku nie różni się znacząco od farmakokinetyki lamotryginy u pacjentów młodszych. Zaburzenia czynności nerek. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu leczniczego u pacjentów z niewydolnością nerek. U pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek początkowe dawki lamotryginy powinny być uzależnione od rodzaju stosowanych jednocześnie produktów leczniczych; zredukowana dawka podtrzymująca może być skuteczna u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Dawka początkowa, dawka w okresie zwiększania i dawka podtrzymująca u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stopień B wg klasyfikacji Child-Pugh) powinna być zmniejszona o ok. 50%, natomiast u pacjentów z ciężką niewydolnością (stopień C według klasyfikacji Child-Pugh) o ok. 75%. Dawki w okresie zwiększania i dawki podtrzymujące należy dostosować do reakcji klinicznej.UwagiTabl. produktu leczniczego powinny być połykane w całości; nie należy ich rozgryzać ani rozkruszać. Jeżeli obliczona dawka lamotryginy (np. w leczeniu dzieci z padaczką lub pacjentów z niewydolnością wątroby) nie zawiera się w określonej liczbie całych tabl., to w takim przypadku należy podawać dawkę odpowiadającą mniejszej liczbie całych tabl.PrzeciwwskazaniaNadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożnościWysypka skórna: informowano o niepożądanych reakcjach skórnych, które występowały zwykle w ciągu pierwszych ośmiu tygodni po rozpoczęciu leczenia lamotryginą. W większości przypadków wysypka ma łagodne nasilenie i ustępuje samoistnie, jednak informowano także o ciężkich przypadkach wysypki, wymagających hospitalizacji i przerwania stosowania lamotryginy. Obejmowały one także potencjalnie zagrażające życiu reakcje, takie jak zespół Stevens-Johnsona oraz martwicę toksycznorozpływną naskórka. W badaniach klinicznych z udziałem dorosłych pacjentów przyjmujących lamotryginę zgodnie z obowiązującymi zaleceniami dotyczącymi dawkowania, częstość wysypek skórnych o znacznym nasileniu wynosiła ok. 1 na 500 pacjentów z padaczką. W ok. połowie tych przypadków stwierdzono zespół Stevens-Johnsona (1 na 1000). W badaniach klinicznych u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi częstość wysypki o znacznym nasileniu wynosiła ok. 1 na 1000 przypadków. Ryzyko wystąpienia wysypki skórnej o znacznym nasileniu jest większe u dzieci niż u osób dorosłych. Dostępne dane pochodzące z wielu badań klinicznych wskazują, że u dzieci z padaczką częstość wysypek wymagających hospitalizacji wynosiła od 1 na 300 do 1 na 100. U dzieci początkowe objawy wysypki mogą być mylone z infekcją. Lekarze powinni brać pod uwagę możliwość reakcji na leczenie lamotryginą u dzieci, u których podczas pierwszych 8 tyg. terapii wystąpiła wysypka i gorączka. Ponadto, ogólne ryzyko wysypki wydaje się wyraźnie związane z: dużymi dawkami początkowymi lamotryginy i niezgodnym z zaleceniami zbyt szybkim zwiększaniem dawki; jednoczesnym stosowaniem walproinianu. Należy również zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z alergią lub wysypką spowodowaną stosowaniem innych leków przeciwpadaczkowych w wywiadzie, ponieważ u tych pacjentów częstość nieciężkiej wysypki po leczeniu lamotryginą była ok. 3x większa niż u pacjentów bez tych chorób w wywiadzie. Należy natychmiast ocenić stan wszystkich pacjentów (dorosłych i dzieci), u których wystąpi wysypka i odstawić leczenie produktem leczniczym, chyba że wysypka jest wyraźnie niezwiązana ze stosowaniem lamotryginy. Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia produktem leczniczym u pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu wysypki spowodowanej wcześniejszym leczeniem lamotryginą, chyba że potencjalne korzyści przeważają znacznie nad ryzykiem. Jeśli u pacjenta po zastosowaniu lamotryginy wystąpił zespól Stevens-Johnsona lub martwica toksyczno-rozpływna naskórka, leczenia lamotryginą nigdy nie należy wznawiać. Opisywano również wysypkę stanowiącą element zespołu nadwrażliwości, związanego z różnym nasileniem objawów ogólnoustrojowych, takich jak gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy oraz nieprawidłowości w wynikach badań morfologii krwi i badań czynnościowych wątroby oraz aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Zespół ten może mieć różne nasilenie kliniczne, i w rzadkich przypadkach może prowadzić do wystąpienia rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego oraz niewydolności wielonarządowej. Należy zaznaczyć, że wczesne objawy nadwrażliwości (na przykład gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych) mogą wystąpić bez wyraźnej wysypki. W razie pojawienia się takich objawów, należy natychmiast ocenić stan pacjenta i przerwać leczenie produktem leczniczym, jeżeli nie można ustalić innej etiologii. W większości przypadków aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych było odwracalne po odstawieniu leku, jednak u wielu pacjentów nawracało po ponownym podaniu lamotryginy. Ponowne podanie lamotryginy powodowało szybki nawrót objawów, często o większym nasileniu. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali je z powodu wystąpienia aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych związanego z wcześniejszym stosowaniem lamotryginy. Myśli i zachowania samobójcze zgłaszano u pacjentów leczonych lekami przeciwpadaczkowymi w różnych wskazaniach. Metaanaliza randomizowanych, kontrolowanych placebo badań z zastosowaniem leków przeciwpadaczkowych wykazała również niewielkie zwiększenie ryzyka wystąpienia myśli i zachowań samobójczych. Mechanizm tego ryzyka nie jest znany, a dostępne dane nie wykluczają możliwości wystąpienia zwiększonego ryzyka po zastosowaniu lamotryginy. W związku z tym pacjenci powinni być poddani ścisłej obserwacji ze względu na możliwość wystąpienia myśli i zachowań samobójczych oraz należy rozważyć odpowiednie leczenie. Pacjenci (i opiekunowie pacjentów) powinni zostać poinformowani o potrzebie zasięgnięcia porady lekarskiej w razie wystąpienia objawów myśli i zachowań samobójczych. U pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, nasilenie objawów depresji i/lub zdarzeń związanych z samobójstwem może wystąpić niezależnie od tego, czy przyjmują oni leki stosowane w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, w tym produkt leczniczy. Dlatego pacjenci przyjmujący produkt leczniczy w terapii zaburzeń afektywnych dwubiegunowych powinni być poddani ścisłej obserwacji ze względu na możliwość wystąpienia objawów klinicznego nasilenia choroby (w tym pojawienia się nowych objawów) oraz zdarzeń związanych z samobójstwem, w szczególności na początku leczenia lub w trakcie zmian dawkowania. Niektórzy pacjenci, na przykład ci z zachowaniami lub myślami samobójczymi w wywiadzie, młodzi dorośli, lub pacjenci, u których przed rozpoczęciem leczenia występowały znacznie nasilone myśli samobójcze, mogą być w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni podczas leczenia pozostawać pod ścisłą kontrolą. U pacjentów, u których wystąpią objawy klinicznego nasilenia choroby (w tym nowe objawy) i/lub pojawią się myśli lub zachowania samobójcze, zwłaszcza jeśli objawy te będą znacznie nasilone, pojawią się nagle, lub nie będą częścią dotychczas zgłaszanych przez pacjenta objawów, należy rozważyć zmianę postępowania terapeutycznego, w tym możliwość przerwania leczenia. Hormonalne produkty antykoncepcyjne: Zastosowanie połączenia etynyloestradiolu/lewonorgestrelu (30 µg+150 µg) powodowało ok. 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy i przez to zmniejszenie stężenia lamotryginy. Zmniejszenie stężenia lamotryginy powodowało utratę kontroli nad napadami padaczkowymi. W większości przypadków po etapie stopniowego zwiększania dawki do uzyskania maks. reakcji na leczenie będą konieczne większe (nawet 2-krotnie) dawki podtrzymujące lamotryginy. U kobiet które zaprzestały stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych, klirens lamotryginy może być zmniejszony o połowę. Zwiększone stężenie lamotryginy może być związane z wystąpieniem działań niepożądanych zależnych od dawki. Dlatego pacjentki należy poddać obserwacji. U kobiet, które nie otrzymują obecnie induktorów glukuronidacji lamotryginy, a stosują hormonalne środki antykoncepcyjne w schemacie dawkowania z jednym tyg. bez substancji czynnej (na przykład "tydz. bez tabletek antykoncepcyjnych"), w tyg. leczenia bez substancji czynnej występuje stopniowe, przemijające zwiększenie stężenia lamotryginy. Tego rodzaju zmiany stężeń lamotryginy mogą być związane z wystąpieniem działań niepożądanych. Z uwagi na to, należy rozważyć stosowanie antykoncepcji niewymagającej tyg. przerwy w stosowaniu (na przykład hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod antykoncepcji). Nie badano interakcji między innymi doustnymi produktami antykoncepcyjnymi lub hormonalną terapią zastępczą a lamotryginą, jednak mogą one mieć podobny wpływ na parametry farmakokinetyczne lamotryginy. Wpływ lamotryginy na skuteczność hormonalnych produktów antykoncepcyjnych: badania interakcji z udziałem 16 zdrowych ochotniczek wykazały, że w przypadku jednoczesnego podawania lamotryginy i hormonalnego produktu antykoncepcyjnego (połączenie etynyloestradiolu/lewonorgestrelu) następuje nieznaczne zwiększenie klirensu lewonorgestrelu oraz zmiany stężenia FSH oraz LH w surowicy. Nie jest znany wpływ tych zmian na aktywność owulacyjną jajników. Nie można jednak wykluczyć możliwości zmniejszenia skuteczności antykoncepcyjnej u niektórych pacjentek przyjmujących produkty hormonalne jednocześnie z lamotryginą. Z tego względu pacjentki należy poinformować o konieczności niezwłocznego powiadamiania lekarza w przypadku wystąpienia zmian w cyklu miesiączkowym, takich jak krwawienie międzymiesiączkowe. Lamotrygina wykazuje słabe działanie hamujące na reduktazę kwasu dihydrofoliowego, dlatego podczas długotrwałego leczenia istnieje możliwość zaburzeń metabolizmu folianów. Jednak w przypadku długotrwałego stosowania u ludzi (przez okres do 1 roku) lamotrygina nie powodowała znaczących zmian stężenia hemoglobiny, średniej objętości krwinek ani stężeń folianów w surowicy albo erytrocytach, a podczas stosowania leku przez okres do 5 lat nie obserwowano zmian stężeń folianów w krwinkach czerwonych. W badaniach, w których pojedynczą dawkę podawano pacjentom ze schyłkową niewydolnością nerek, stężenia lamotryginy w osoczu nie ulegały istotnej zmianie. U pacjentów z niewydolnością nerek może dochodzić do kumulacji metabolitu glukuronidowego; dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością nerek. Pacjentom stosującym obecnie inne produkty zawierające lamotryginę nie należy podawać produktu leczniczego bez konsultacji z lekarzem. Produkt leczniczy tabl. zawiera laktozę jednowodną. Produktu nie należy stosować u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Brak danych dotyczących wpływu lamotryginy na wzrost, dojrzewanie płciowe, rozwój poznawczy, emocjonalny i behawioralny u dzieci. Tak jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, nagłe odstawienie produktu leczniczego może spowodować nawrót napadów padaczkowych. Jeżeli produkt leczniczy nie musi być nagle odstawiony ze względów bezpieczeństwa (np. wysypka), jego dawkę należy stopniowo zmniejszać przez okres 2 tyg. Istnieją doniesienia, że ciężkie napady padaczkowe ze stanem padaczkowym, mogą prowadzić do rozpadu mięśni poprzecznie prążkowanych, niewydolności wielonarządowej oraz rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego, które czasami prowadzą do zgonu. Podobne przypadki obserwowano w związku ze stosowaniem lamotryginy. Może wystąpić znaczące klinicznie zwiększenie częstości napadów padaczkowych zamiast jego zmniejszenia. U pacjentów z więcej niż jednym typem napadów, należy przeanalizować korzyści dotyczące kontroli jednego typu napadów w stosunku do jakiegokolwiek pogorszenia objawów innego typu napadów. Objawy napadów mioklonicznych mogą ulec pogorszeniu po zastosowaniu lamotryginy. Dane sugerują, że odpowiedź na leczenie w połączeniu z induktorami enzymów jest mniejsza niż w przypadku połączenia z lekami przeciwpadaczkowymi nie indukującymi enzymów. Przyczyny nie są jasne. U części dzieci stosujących lamotryginę w leczeniu typowych napadów nieświadomości, skuteczność leku może się zmniejszać. Środki ostrożności dotyczące leczenia zaburzeń afektywnych dwubiegunowych: dzieci i młodzież poniżej 18 rż.: u dzieci i młodzieży z zaburzeniami depresyjnymi i innymi zaburzeniami psychicznymi stosowanie leków przeciwdepresyjnych jest związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych. Ten produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Produktu nie należy stosować u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek, 100 mg, tabl., zawiera barwnik żółcień pomarańczową (E110), który może wywoływać reakcje alergiczne. Z uwagi na różnice osobnicze w reakcji na leki przeciwpadaczkowe, pacjenci przyjmujący produkt leczniczy w leczeniu padaczki powinni skonsultować się z lekarzem w kwestiach dotyczących specyficznych problemów związanych z prowadzeniem pojazdów mechanicznych i padaczką. Nie badano wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn. W dwóch badaniach z udziałem ochotników udowodniono, że wpływ lamotryginy na precyzyjną koordynację wzrokowo-ruchową, ruchy gałek ocznych, zdolność zachowania równowagi i subiektywne działanie sedatywne, nie różnił się od placebo. W badaniach klinicznych lamotryginy zgłaszano działania niepożądane o charakterze neurologicznym, takie jak zawroty głowy czy podwójne widzenie. Z tego względu przed prowadzeniem pojazdów i obsługiwaniem maszyn pacjenci powinni ocenić, jak wpływa na nich leczenie produktem leczniczym.InterakcjeBadania interakcji prowadzono tylko u osób dorosłych. Stwierdzono, że enzymami odpowiedzialnymi za metabolizm lamotryginy są UDP-glukuronylotransferazy. Brak dowodów na to, że lamotrygina powoduje istotną klinicznie indukcję lub hamowanie aktywności wątrobowych enzymów oksydacyjnych metabolizujących leki; istnieje małe prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji między lamotryginą i lekami metabolizowanymi przez enzymy cytochromu P450. Lamotrygina może indukować własny metabolizm, ale jest to działanie znikome i mało prawdopodobne, aby miało istotne konsekwencje kliniczne. Wpływ innych produktów leczniczych na glukuronidację lamotryginy - szczegóły patrz ChPL. Walproinian, który hamuje glukuronidację lamotryginy, zmniejsza metabolizm lamotryginy i prawie 2-krotnie wydłuża średni T0,5 lamotryginy. U pacjentów przyjmujących jednocześnie walproinian należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Niektóre leki przeciwpadaczkowe (takie jak fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i prymidon), które uaktywniają enzymy metabolizujące leki w wątrobie, powodują indukcję glukuronidacji lamotryginy i przyspieszają metabolizm lamotryginy. U pacjentów przyjmujących jednocześnie fenytoinę, karbamazepinę, fenobarbital lub prymidon należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Opisywano objawy ze strony OUN, takie jak zawroty głowy, ataksja, podwójne widzenie, zaburzenia ostrości wzroku i nudności, występujące u pacjentów przyjmujących karbamazepinę po wprowadzeniu do leczenia lamotryginy. Objawy te zwykle ustępowały po zmniejszeniu dawki karbamazepiny. Podobne działanie zaobserwowano podczas badania, w którym dorosłym zdrowym ochotnikom podawano lamotryginę i okskarbazepinę, nie badano jednak wpływu zmniejszenia dawki. Istnieją doniesienia o zmniejszeniu stężenia lamotryginy podczas podawania jej w połączeniu z okskarbazepiną. Jednak w badaniu prospektywnym, w którym zdrowym dorosłym ochotnikom podawano 200 mg lamotryginy i 1200 mg okskarbazepiny, okskarbazepina nie zmieniała metabolizmu lamotryginy, a lamotrygina nie zmieniała metabolizmu okskarbazepiny. Z tego względu u pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie z okskarbazepiną, należy zastosować schemat dawkowania dla leczenia skojarzonego bez walproinianu oraz bez induktorów glukuronidacji lamotryginy. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników jednoczesne stosowanie felbamatu (1200 mg 2x/dobę) i lamotryginy (100 mg 2x/dobę, przez 10 dni) nie wykazano istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę lamotryginy. Jak wynika z analizy retrospektywnej stężeń w osoczu u pacjentów otrzymujących lamotryginę zarówno z gabapentyną, jak i bez gabapentyny, gabapentyna nie zmienia klirensu lamotryginy. Potencjalne interakcje między lewetiracetamem i lamotryginą oceniano na podstawie analiz stężeń obydwu substancji w surowicy podczas badań klinicznych kontrolowanych placebo. Dane te wskazują, że lamotrygina nie wpływa na farmakokinetykę lewetiracetamu i lewetiracetam nie wpływa na farmakokinetykę lamotryginy. Na stężenia stacjonarne lamotryginy w osoczu nie wpływało równoczesne podawanie pregabaliny (200 mg, 3x dziennie). Nie zachodzą interakcje farmakokinetyczne między lamotryginą i pregabaliną. Topiramat nie powodował zmiany stężeń lamotryginy w osoczu. Podawanie lamotryginy powodowało zwiększenie stężeń topiramatu o 15%. W badaniu z udziałem pacjentów chorych na padaczkę jednoczesne podawanie zonisamidu (200-400 mg/dobę) i lamotryginy (150-500 mg/dobę) przez 35 dni nie wywierało znaczącego wpływu na farmakokinetykę lamotryginy. Mimo, że informowano o zmianach stężeń innych leków przeciwpadaczkowych w osoczu, w kontrolowanych badaniach nie udowodniono oddziaływania lamotryginy na stężenia w osoczu jednocześnie podawanych leków przeciwpadaczkowych. Badania in vitro dowodzą, że lamotrygina nie wypiera innych leków przeciwpadaczkowych z miejsc wiązania z białkami. Interakcje z innym i lekami psychotropowym. Farmakokinetyka litu po podaniu 2 g bezwodnego glukonianu litu 2x/na dobę przez 6 dni 20 zdrowym osobom nie zmieniła się podczas jednoczesnego przyjmowania lamotryginy w dawce 100 mg/dobę. Wielokrotne podanie doustnych dawek bupropionu nie miało statystycznie istotnego wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki lamotryginy u 12 pacjentów i powodowało jedynie nieznaczne zwiększenie wartości AUC dla glukuronidu lamotryginy. W badaniu z udziałem zdrowych dorosłych ochotników olanzapina w dawce 15 mg spowodowała zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy, średnio odpowiednio o 24% i 20%. Nie należy spodziewać się, aby efekty zmiany tych wartości miały znaczenie kliniczne. Lamotrygina w dawce 200 mg nie wpływała na farmakokinetykę olanzapiny. Wielokrotne podanie doustnych dawek lamotryginy wynoszących 400 mg/dobę nie miało klinicznie znaczącego wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki rysperydonu wynoszącej 2 mg u 14 zdrowych dorosłych ochotników. Po jednoczesnym podaniu 2 mg rysperydonu łącznie z lamotryginą, 12 na 14 ochotników zgłaszało senność, podczas gdy po przyjęciu samego rysperydonu ten stosunek wynosił 1 na 20, natomiast po podawaniu samej lamotryginy nie było takich zgłoszeń. W badaniu z udziałem 18 dorosłych pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, przyjmujących ustaloną dawkę lamotryginy (100-400 mg/dobę), dawki aripiprazolu zwiększono w ciągu 7 dni z 10 mg/dobę do docelowych 30 mg/dobę i kontynuowano podawanie raz/dobę przez kolejnych 7 dni. Zaobserwowano zmniejszenie Cmax i AUC lamotryginy przeciętnie o ok. 10%. Nie przewiduje się, aby efekt ten miał znaczenie kliniczne. Badania in vitro wykazały, że tworzenie głównego metabolitu lamotryginy, 2-N-glukuronidu, było w min. stopniu hamowane przez amitryptylinę, bupropion, klonazepam, haloperydol lub lorazepam. Badania te wskazują również, że mało prawdopodobne jest hamowanie metabolizmu lamotryginy przez klozapinę, fluoksetynę, fenelzynę, rysperydon, sertralinę i trazodon. Oprócz tego badanie metabolizmu bufuralolu w mikrosomach ludzkiej wątroby sugeruje, że lamotrygina nie zmniejsza klirensu leków metabolizowanych głównie przez CYP2D6. Interakcje z hormonalnymi produktam i antykoncepcyjnymi. Wpływ hormonalnych produktów antykoncepcyjnych na farmakokinetykę lamotryginy: W badaniu z udziałem 16 ochotniczek podawanie doustnych tabl. antykoncepcyjnych zawierających połączenie 30 µg etynyloestradiolu i 150 µg lewonorgestrelu wywoływało ok. 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy po podaniu doustnym, co powodowało zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy średnio odpowiednio o 52% i 39%. Stężenie lamotryginy w surowicy wzrastało w ciągu tyg., w którym nie stosowano substancji czynnej (tydz. “bez tabl. antykoncepcyjnej”). Stężenie lamotryginy przed podaniem kolejnej dawki, pod koniec tyg., w którym nie stosowano substancji czynnej, było średnio ok. 2-krotnie większe niż podczas stosowania produktu zawierającego substancję czynną. Nie jest konieczna modyfikacja zalecanego schematu zwiększania dawki dla lamotryginy wyłącznie ze względu na stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych, ale w większości przypadków rozpoczęcia lub zakończenia stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych konieczne będzie zwiększenie lub zmniejszenie podtrzymującej dawki lamotryginy. Wpływ lamotryginy na farmakokinetykę hormonalnych produktów antykoncepcyjnych: w badaniu z udziałem 16 ochotniczek stosowanie lamotryginy w dawce 300 mg po osiągnięciu stanu stacjonarnego nie wpływało na farmakokinetykę etynyloestradiolu zawartego w złożonej doustnej tabl. antykoncepcyjnej. Obserwowano niewielki wzrost klirensu lewonorgestrelu po podaniu doustnym, co powodowało zmniejszenie wartości AUC i Cmax dla lewonorgestrelu przeciętnie o odpowiednio 19% i 12%. Przeprowadzony podczas badania pomiar stężenia FSH, LH i estradiolu w surowicy wskazywał na pewne osłabienie hamowania czynności hormonalnej jajników u niektórych kobiet, chociaż pomiary stężenia progesteronu w surowicy nie wykazywały hormonalnych dowodów wystąpienia owulacji u żadnej z 16 pacjentek. Nie jest znany wpływ niewielkiego zwiększenia klirensu lewonorgestrelu oraz zmian stężenia FSH i LH w surowicy na aktywność owulacyjną jajników. Nie badano wpływu dawki lamotryginy innej niż 300 mg/dobę i nie prowadzono badań z innymi produktami zawierającymi żeńskie hormony płciowe. Interakcje z innym i produktami leczniczymi: w badaniu z udziałem 10 ochotników płci męskiej, ryfampicyna powodowała zwiększenie klirensu lamotryginy i skracała T0,5 lamotryginy ze względu na indukcję enzymów wątrobowych odpowiedzialnych za glukuronidację. U pacjentów przyjmujących równocześnie ryfampicynę należy stosować odpowiedni schemat leczenia. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników połączenie lopinawiru/rytonawiru powodowało zmniejszenie stężenia lamotryginy w osoczu mniej więcej o połowę, prawdopodobnie w wyniku indukcji glukuronidacji. U pacjentów przyjmujących równocześnie lopinawir/rytonawir należy stosować odpowiedni schemat leczenia. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników połączenie atazanawiru/rytonawiru (300 mg/100 mg) podawane przez 9 dni powodowało zmniejszenie osoczowych AUC i Cmax lamotryginy (pojedyncza dawka 100 mg) odpowiednio o ok. 32% i 6%. U pacjentów przyjmujących równocześnie atazanawir/lopinawir należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Dane z badań in vitro wskazują, że lamotrygina, lecz nie jej N(2)-glukuronidowy metabolit, jest inhibitorem transportera kationów organicznych 2 (ang. OCT 2) w stężeniach potencjalnie klinicznie istotnych. Dane te wskazują , że lamotrygina jest in vitro silniejszym inhibitorem OCT 2 niż cymetydyna z wartościami IC50 odpowiednio 53.8 µM and 186 µM. Jednoczesne podawanie lamotryginy z produktami leczniczymi wydalanymi przez nerki i będącymi substratami OCT 2 (np. metformina, gabapentyna, wareniklina) może powodować zwiększenie stężenia tych produktów w osoczu. Znaczenie kliniczne tego zjawiska nie została jednoznacznie określona, jednakże należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych leków.Ciąża i laktacjaOgólne zagrożenia związane z zastosowaniem leków przeciwpadaczkowych: kobiety mogące zajść w ciążę powinny zasięgnąć porady specjalisty. Jeżeli kobieta planuje zajście w ciążę, należy przeanalizować potrzebę leczenia lekami przeciwpadaczkowymi. U kobiet leczonych z powodu padaczki należy unikać nagłego odstawienia leków przeciwpadaczkowych, ponieważ może to prowadzić do napadów padaczkowych, które mogą mieć poważne konsekwencje dla kobiety i nienarodzonego dziecka. U dzieci matek stosujących leki przeciwpadaczkowe ryzyko wrodzonych wad rozwojowych jest 2-3 x większe w porównaniu do spodziewanej częstości w populacji ogólnej, wynoszącej ok. 3%. Najczęściej zgłaszanymi wadami rozwojowymi są rozszczep wargi, wady układu sercowo-naczyniowego i zaburzenia rozwoju cewy nerwowej. Leczenie wieloma lekami przeciwpadaczkowymi jest związane z większym ryzykiem wystąpienia wrodzonych wad rozwojowych niż monoterapia, dlatego jeżeli jest to tylko możliwe, należy stosować monoterapię. Zagrożenia z wiązane z zastosowaniem lamotryginy: dane z kilku prospektywnych rejestrów ciąż uzyskane po wprowadzeniu leku do obrotu dokumentują wyniki leczenia u ponad 2000 kobiet, które stosowały lamotryginę w monoterapii podczas I trymestru ciąży. Na ogół, dane te nie wskazują na istotne zwiększenie ryzyka poważnych wad wrodzonych, chociaż dane te są wciąż zbyt ograniczone, aby wykluczyć umiarkowane zwiększenie ryzyka rozszczepu warg lub podniebienia. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozwój. Zaleca się stosowanie najmniejszej możliwej dawki terapeutycznej, jeżeli konieczne jest leczenie produktem leczniczym podczas ciąży. Lamotrygina jest słabym inhibitorem reduktazy kwasu dihydrofoliowego i teoretycznie może powodować zwiększenie ryzyka uszkodzenia zarodka lub płodu przez zmniejszenie stężenia kwasu foliowego. Można rozważyć stosowanie kwasu foliowego w przypadku planowania ciąży i we wczesnym okresie ciąży. Zmiany fizjologiczne w czasie ciąży mogą wpływać na stężenie i/lub skuteczność terapeutyczną lamotryginy. Istnieją doniesienia o zmniejszeniu stężenia lamotryginy w osoczu podczas ciąży, z potencjalnym zagrożeniem utraty kontroli nad napadami padaczkowymi. Stężenie lamotryginy po porodzie może gwałtownie wzrastać co zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki. Z tego względu należy monitorować stężenie lamotryginy w surowicy przed ciążą, podczas ciąży, jak również zaraz po porodzie. W razie potrzeby dawka powinna być zmodyfikowana w celu utrzymania stężenia lamotryginy w surowicy na tym samym poziomie co przed ciążą, lub dostosowana zgodnie z odpowiedzią kliniczną. Ponadto, po porodzie należy monitorować działania niepożądane zależne od dawki. Zaobserwowano, że lamotrygina przenika do mleka kobiecego w bardzo zmiennych stężeniach, skutkiem czego ogólne stężenie lamotryginy u niemowląt dochodzi do około 50% stężenia u matki. Z tego względu u niektórych niemowląt karmionych piersią stężenia lamotryginy w surowicy mogą osiągnąć wartości, przy których obserwuje się działanie farmakologiczne. W ograniczonej grupie narażonych niemowląt nie zaobserwowano działań niepożądanych. Należy ocenić, czy potencjalne korzyści z karmienia piersią przewyższają ryzyko działań niepożądanych u niemowlęcia. Jeżeli kobieta leczona lamotryginą zdecyduje się karmić piersią, niemowlę należy monitorować pod kątem działań niepożądanych. Badania na zwierzętach nie wykazały upośledzenia płodności przez lamotryginę.Działania niepożądaneZaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) zmiany hematologiczne, w tym neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, trombocytopenia, pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza; (częstość nieznana) uogólnione powiększenie węzłów chłonnych. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) zespół nadwrażliwości (w tym objawy takie jak gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy, nieprawidłowe wyniki badań morfologii krwi i badań czynnościowych wątroby, rozsiane krzepnięcie śródnaczyniowe, niewydolność wielonarządowa). Zaburzenia psychiczne: (często) agresja, drażliwość; (bardzo rzadko) splątanie, omamy, tiki. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) senność, zawroty głowy, drżenie, bezsenność, pobudzenie; (niezbyt często) ataksja; (rzadko) oczopląs, aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; (bardzo rzadko) chwiejny chód, zaburzenia ruchowe, nasilenie objawów choroby Parkinsona, objawy pozapiramidowe, choreoatetoza, zwiększenie częstości napadów padaczkowych. Zaburzenia oka: (niezbyt często) podwójne widzenie, niewyraźne widzenie; (rzadko) zapalenie spojówek. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) Nudności, wymioty, biegunka, suchość w jamie ustnej. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) niewydolność wątroby, zaburzenie czynności wątroby, zwiększenie wartości wyników badań czynnościowych wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka skórna; (rzadko) zespól Stevens-Johnsona; (bardzo rzadko) martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból stawów; (bardzo rzadko) zespól rzekomotoczniowy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) Zmęczenie, ból, ból pleców. Zaburzenia hematologiczne i uogólnione powiększenie węzłów chłonnych mogą, ale nie muszą być związane z zespołem nadwrażliwości. Istnieją również doniesienia o wysypce stanowiącej jeden z elementów zespołu nadwrażliwości, który obejmuje wiele różnorodnych objawów układowych, takich jak gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy i nieprawidłowe wyniki badań krwi i badań czynnościowych wątroby. Zespół wykazuje różny stopień nasilenia zmian klinicznych i w rzadkich przypadkach może prowadzić do rozsianego krzepnięcia wewnątrznaczyniowego oraz niewydolności wielonarządowej. Należy wspomnieć, że wczesne objawy nadwrażliwości (na przykład gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych) mogą wystąpić bez wyraźnej wysypki. W razie pojawienia się takich objawów, należy natychmiast ocenić stan pacjenta i przerwać leczenie produktem leczniczym, jeżeli nie można ustalić innej etiologii. Działania niepożądane obserwowane podczas innych doświadczeń klinicznych. Istnieją doniesienia, że lamotrygina może nasilać objawy parkinsonizmu u pacjentów z wcześniej rozpoznaną chorobą Parkinsona, a w pojedynczych przypadkach może wywoływać objawy pozapiramidowe i choreoatetozę u pacjentów bez pierwotnego schorzenia. Zaburzenia czynności wątroby są zwykle związane z reakcjami nadwrażliwości, ale zgłaszano także pojedyncze przypadki bez widocznych oznak nadwrażliwości. W badaniach klinicznych prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby, przeprowadzonych u osób dorosłych, wysypka skórna wystąpiła u maks. 10% pacjentów przyjmujących lamotryginę i u 5% pacjentów przyjmujących placebo. U 2% pacjentów wysypka skórna spowodowała odstawienie leczenia lamotryginą. Wysypka, zwykle grudkowo-plamista, występowała zwykle w ciągu 1-szych 8 tyg. od rozpoczęcia leczenia i ustępowała po odstawieniu lamotryginy. Donoszono o przypadkach wysypki o znacznym nasileniu, stanowiącej potencjalne zagrożenie dla życia, w tym zespołu Stevens-Johnsona czy martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka (zespół Lyella). U większości pacjentów objawy ustępowały po odstawieniu leczenia lamotryginą, jednak u niektórych następowało nieodwracalne bliznowacenie i w rzadkich przypadkach, zgon. Ogólne ryzyko wysypki ma ścisły związek z: dużymi dawkami początkowymi lamotryginy i zbyt szybkim zwiększaniem dawki, niezgodnym z zaleceniami jednoczesnym podawaniem walproinianu. Donoszono również o wysypce stanowiącej jeden z elementów zespołu nadwrażliwości, który obejmuje wiele różnorodnych objawów układowych. Informowano o zmniejszonej gęstości mineralnej kości, osteopenii, osteoporozie i złamaniach u pacjentów leczonych długotrwale lamotryginą. Mechanizm działania lamotryginy na metabolizm kości nie został poznany.PrzedawkowanieInformowano o przyjęciu dawki 10-20 razy większej od maks. dawki terapeutycznej. Przedawkowanie powodowało objawy takie jak oczopląs, ataksja, zaburzenia świadomości i śpiączka. W przypadku przedawkowania, pacjenta należy hospitalizować i stosować odpowiednie leczenie objawowe. Jeżeli to wskazane, należy prowadzić leczenie mające na celu zmniejszenie wchłaniania (węgiel aktywowany). Dalsze postępowanie powinno być dostosowane do sytuacji klinicznej. Nie ma doświadczeń dotyczących hemodializy, jako sposobu leczenia przedawkowania. U 6 ochotników z niewydolnością nerek podczas 4-h hemodializy z organizmu usunięto 20% lamotryginy.DziałanieWyniki badań farmakologicznych sugerują, że lamotrygina jest zależnym od stosowania i napięcia blokerem kanałów sodowych bramkowanych napięciem. Hamuje powtarzające się z dużą częstością wyładowania neuronów i hamuje uwalnianie glutaminianu (neuroprzekaźnika, który odgrywa kluczową rolę w powstawaniu napadów padaczkowych). Działania te mają prawdopodobnie wpływ na właściwości przeciwpadaczkowe lamotryginy. Mechanizm działania leczniczego lamotryginy w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych nie został ustalony, chociaż prawdopodobnie istotne znaczenie ma tu interakcja z kanałami sodowymi bramkowanymi napięciem.Skład1 tabl. zawiera 25 mg, 50 mg lub 100 mg lamotryginy.
Antykoncepcja
Laktacja
Ciąża - trymestr 1 - Kategoria C
Ciąża - trymestr 2 - Kategoria C
Ciąża - trymestr 3 - Kategoria C
Wykaz B
Upośledza !
Komentarze
[ z 0]